Το όνειρο,τα αθλητικά μου παπούτσια και μια γερή δόση ΖΩΗΣ...

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έκατσα να γράψω για το λόφο,πολλές οι υποχρεώσεις και λιγοστός ο ελεύθερος χρόνος...Όμως η φλόγα...το όνειρο γι'αυτόν δεν σβήνει όσοι μήνες,όσα χρόνια και αν περάσουν!Αυτό γιατί κάθε φορά που περνάω από τα μέρη του και τον βλέπω εγκαταλελημένο να αργοσβήνει κάτι με πιάνει,πέστε το οργή,πέστε το πείσμα,ούτε εγώ δεν ξέρω ειλικρινά.Το σίγουρο είναι ότι πιάνω τον εαυτό μου να κάνει όνειρα για τον λόφο αυτό... Τί όνειρα θα μου πείτε...τον φαντάζομαι κατ'αρχάς χωρίς περίφραξη και περιφραγμένα οικόπεδα εντός του,ελεύθερο σε όλους,καταπράσινο,τα δέντρα του περιποιημένα και τα πεύκα του γιατρεμένα από την αρρώστια που τα έχει πιάσει και έχουν μαυρίσει (βαμβακίαση),με νέα δέντρα και νέα φυτά να εμπλουτίζουν την είδη πλούσια χλωρίδα του,τα σκουπίδια μαζεμένα,ήπια φωτισμένο,με πέτρινα μονοπάτια να τον διατρέχουν και κόσμο...
...πολύ κόσμο,όχι μόνο Παλληνιώτες αλλά απ'όλα τα περίγυρα και ακόμα πιο πέρα που θα'ρχονται να θαυμάσουν τον μικρό μας παράδεισο...δρομείς θα τρέχουν,φυσιολάτρες θα απολαμβάνουν,φωτογράφοι θα φωτογραφίζουν,μανάδες θα κάνουν βόλτα τα μωρά τους με τα καροτσάκια και παιδιά θα παίζουν...θα παίζουν σε ένα περιβάλλον που όμοιό του δεν υπάρχει στο δήμο μας. Τα κτίριά του λόφου,διατηρητέα πλέον,θα έχουν βρεί την παλιά τους αίγλη και θα χρησιμοποιούνται ώς μουσείο (αρχαιολογικό-τόσα αρχαία βρήκαν στο χώρο της Παλλήνης κατά τις ανασκαφές για τη δημιουργία της Αττικής Οδού πού πήγαν όλα;,λαογραφικό,καλών τεχνών κ.α.),ώς χώρος μνήμης και τιμής στους Έλληνες που έχασαν τη ζωή τους εκεί όταν δολοφονήθηκαν άγρια από τους Γερμανούς τα χρόνια της κατοχής αλλά και ώς χώρο συγκέντρωσης των ενεργών πολιτών της Παλλήνης,κέντρο ανακύκλωσης και αναδάσωσης και τόσα τόσα άλλα...ξέρετε τα όμορφα όνειρα δεν τελιώνουν ποτέ...πάντα έχουν λίγο παραπέρα...
Χθές είπα ως εδώ...ξέρετε είμαι λάτρης της φύσης και της καλής φυσικής κατάστασης,τρέχω (και δεν προλαβαίνω...) και μέχρι χθές αναγκαζόμουν να πηγαίνω ή στην Πεντέλη και να με πιάνει κατάθλιψη κάθε φορά από την εικόνα των καμμένων αλλά και των τσιμεντοθηρίων που χτίζονται ολημερίς και εννίοτε ολυνυχτίς στη θέση του άλλωτε δάσους ή στη Ραφήνα στο δημοτικό κολυμβητήριο που βρίσκεται για όσους δεν ξέρουν μέσα σε ένα πευκόφυτο άλσος (απομεινάρι μεγαλειώδους/χτισμένου δάσους...) όπου υπάρχουν μονοπάτια και είναι πανέμορφα και ιδανικά...όλα αυτά πολλά χιλιόμετρα μακρυά από την Παλλήνη με το δικό της "ακατέργαστο" αλλά πολύτιμο διαμάντι στην καρδιά της,το λόφο Λεβίδη.Χθές λοιπόν είπα ως εδώ,φτάνει,να έχω το δάσος στα πόδια μου και εγώ να ξενιτεύομαι σ'άλλη γή σ'άλλα μέρη.Έτσι λοιπόν έβαλα τα αθλητικά μου,πήρα το ποδήλατό μου και να'σου έφτασα στο λόφο.Η ατμόσφαιρα ιδανική,συννεφιασμένος καιρός και λίγη υγρασία που έκανε το χώμα να μοσχοβολάει,η θάλασσα παρ'ολ' αυτά φαινόταν στο βάθος και έστελνε με το αεράκι τη δροσερή αύρα της...

...παρόλη τη μελαγχολική διάθεση που αποπνέει η εγκατάλειψη,η αναγέννηση της φύσης που φαίνεται όπου και να γυρίσεις το βλέμμα και το πλήθος από κυκλάμινα που έχουν κατακλύσει τις πλαγιές του λόφου σε γεμίζουν ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον του.Όταν μάλιστα είδα και μιά γυναίκα,ομοϊδεάτισσα απ'ότι φάνηκε,να φοράει τα αθλητικά της και να ανεβαίνει τον κεντρικό δρόμο του λόφου με περίσσιο ζήλο παρ'όλα τα χρονάκια της αναπτερώθηκα,ξέρετε όταν βλέπεις ότι δεν είσαι ο μόνος "τρελός" μέσα στο χάος νιώθεις κάπως καλύτερα,νιώθεις ότι υπάρχουν συνοδοιπόροι και αυτό σε ηρεμεί...Αφού πήρα λοιπόν μια γερή δόση οξυγόνου,τα πόδια μου έβγαλαν φτερά και η μπλούζα μου δεν στάθηκε αντάξια των περιστάσεων αφού δεν κατάφερε να συγκτατήσει τον ιδρώτα που έτρεχε ακατάπαυστα...από δώ και 'μπρός ξέρω που θα κάνω τις προπονήσεις μου...περιμένω και τη δική σας παρέα...ήταν πραγματικά ΜΙΑ ΔΟΣΗ ΖΩΗΣ...και η ζωή πάντα βρίσκει τον δρόμο για το φώς...αυτό είναι ένα μυστικό που μου το είπε ένα κυκλάμινο που συνάντησα στο πιο απρόσμενο σημείο σήμερα στη βόλτα μου στο λόφο...σε μια τρύπα της ασφάλτου του παλιού δρόμου...ε ρε τι σου είναι η δύναμη της ζωής...σκέφτηκα και το απαθανάτισα στη φωτογραφία που βλέπετε παρακάτω αλλά κυρίως στο μυαλό και την καρδιά μου...